...

محمد مهاجری

30 سال است جناح‌های سیاسی با هم دعوا دارند. یک جناح و یا شخص گمان می‌کند اگر او مجلس یا دولت را در اختیار داشته باشد، مملکت گلستان می‌شود و حالا که رقیبش قدرت دارد، همه چیز را خراب کرده و عنقریب است که کشور رو به نابودی بگذارد. گاه،‌ اختلافات قیافه ایدئولوژیک هم به خودش می‌گیرد و آنجاست که منتقدان، تیغ‌شان تیزتر می‌شود و حریف را به انهدام اسلام و مسلمانی متهم می‌کنند. این قصه را سه دهه است که به شکل‌های متفاوت شنیده‌ایم و دیده‌ایم و ضمناً در لابه‌لای همین قصه به این نکته رسیده‌ایم که هیچ‌کدام از جریان‌های سیاسی، حق مطلق نبوده‌اند و چه بسا وقتی بر مسند قرار گرفته‌اند در نشان دادن ناتوانی و ناکارآمدی چیزی از حریف کم نداشته‌اند. حالا یکی کمتر، یکی بیشتر. طرفه آنکه این چالش 30ساله که تاکنون به سود هیچ فرد و جناحی تمام نشده، برنده‌اش نظام جمهوری اسلامی بوده است. دلیل روشنی هم دارد، اختلافات در خانه انقلاب اتفاق افتاده و هیزم آن دیگ کسانی را که بیرون از این خانه دنبال پختن آش اختلاف و کینه بوده‌اند، روشن نکرده است. این قاعده بازی را مردم هم به عنوان صاحبان «خانه انقلاب» خوب می‌شناسند. گاه، دور بازی را به این جناح سپرده‌اند و گاه به دست طرف دیگر داده‌اند. این نزاع سیاسی - که کم و بیش با مشخصات مشابه - در همه جای دنیا وجود دارد، آستانه تحمل نظام را بالا می‌برد و با ارتقای این تحمل، انتقادها هرقدر تند باشند، از استواری حکومت نمی‌کاهند. سهل است، آن را آبدیده‌تر می‌کنند. همه این حرف‌ها، مربوط به آنهایی است که خودشان را فرزند نظام و داخل خانه انقلاب می‌دانند. این‌ها کسانی هستند که دعوای دوست و برادر را به دشمن نمی‌برند و به خاطر اختلاف با خودی‌ها، کشتی خانواده را سوراخ نمی‌کنند. اگر کار به این جا بکشد و فرزندی ناخلف درآید و راه شیطنت درپیش گیرد، چه چاره‌ای می‌ماند جز اینکه صاحبان خانه، او را تأدیب کنند و از راه خلافش بازدارند؟ این تنبیه نه فقط برای او که برای تنبیه‌کنندگان دردآور است. مگر آن روز که امام راحل با ثمره عمرش آن برخورد را کرد، برایش راحت بود؟ غصه‌های آن پیر فرزانه در دلش ماند و آنچه را که بروز نداد، بسیار کمتر از آنی بود که بروز یافت. مگر می‌توان بر اشتباهات اهل خانه خرسند بود و مگر می‌توان انکار کرد که بزرگان در مواجهه و برخورد با خطاها، چه بار غم و محنتی را بر خود هموار می‌کنند؟ حساب آنها که از خانه بیرون رفته و با دشمن دست به یکی کردند و سنگ به طرف اعضای خانواده انداختند، ‌از دوستانی که فقط دچار اشتباه و کج‌فهمی شدند،‌ جداست. آنها مصداق سخن خداوند به نوح‌اند که «لیس من اهلک» و فقط خدا می‌داند که پذیرش همان فرمان خدا هم چقدر برای نوح سخت بود.

و ...

• نوشته شده در ۲۱ شهریور ۱۳۸۸   |   
• نظرات - ۲۶   |   
• نظر بدهید